دکتر فرزین دبیر انجمن اورولوژی خراسان:
عمل جراحی پروتز آلت درمانی مناسب برای آقایانی است که از مشکل اختلال نعوظ رنج میبرند و از دیگر روشهای درمانی نتیجه نگرفتهاند. متخصص اورولوژی دانشگاه علوم پزشکی مشهد ادامه داد معمولا این روش اخرین مرحله درمان ناتوانی جنسی محسوب می شود و در بیماران مبتلا به بیماری های قلبی و عروقی، دیابت، مجروحان سوانح و جنگ که دچار قطع اعصاب نخاعی شده اند کاربرد فراواونی دارد. به طور کلی کاشت پروتز یک راه حل جذاب و موثر در افرادی است که به درمان های دارویی پاسخ نمی دهند. شواهد علمی کافی وجود دارد که به دلیل اثربخشی، ایمنی و رضایتمندی بالا،این روش درمانی را به افرادی که به درمان های کمتر تهاجمی پاسخ نمی دهند توصیه می کند. عضو انجمن اورولوژی اروپا ضمن تاکید بر اینکه انتخاب مناسب بیماران نقش مهمی در میزان رضایت بیمار از جراحی دارد بطور معمول میزان رضایت بیماران را بین ۹۴ تا ۹۵ درصد دانست و اعلام کرد در تجربیات اعمال جراحی خودشان هم همین میزان موفقیت را در اعمال جراحی بیماران در مشهد به دست امده است. دبیر انجمن اورولوژی خراسان افزود که پروتز آلت را طی یک مرحله عمل جراحی مستقیماً داخل آلت بیمار قرار میدهد و مدت عمل بسته به مشکل بیمار، جراحی بین ۴۵ تا ۹۰ دقیقه طول می کشد البته پروتز آلت انواع مختلفی دارد که ایشان نوع مناسب را با توجه به نیازهای بیمار توصیه میکند. سادهترین نوع پروتز از یک جفت میله منعطف با الیاف خاص سیلکونی و کربن تشکیل میشود که در یک عمل جراحی داخل حفرههای نعوظی آلت قرار داده میشود. این نوع ایمپلنت باعث میشود که آلت تناسلی همیشه در حالت نیمهسفت باشد و آقایان فقط باید آلت را بالا بیاورند یا تنظیم کنند تا برای شروع رابطه جنسی در موقعیت نعوظ قرار بگیرد. امروزه بسیاری از آقایان ترجیح میدهند از پروتزهای هیدرولیک بادی استفاده کنند تا بتوانند در هر زمان دلخواه نعوظ داشته باشند البته پنهان کردن این نوع پروتزها بسیار راحتتر است. اما در عوض هزینه ان چندین برابر نوع ساده است بعلاوه سختی و طول مدت عمل نیز افزایش می یابد. کاشت پروتز آلت با بی حسی نخاعی یا بیهوشی عمومی انجام می شود. شدت و مدت زمان درد بعد از عمل متفاوت بوده و غالبا نیاز به مصرف مسکن ها به مدت یه حداقل یک تا دو روز می باشد. در ادامه دکتر فرزین در ادامه انواع پروتزهای آلت را به شرح زیر برشمرد:
۱) پروتزهای قابل باد کردن (inflatable) که در فرم های دوتکه و سه تکه وجود دارد.
۲) پروتزهای قابل انعطاف